کد مطلب:193099 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:99

تفسیر فرمایش خدا: «و همانا از پیروان او، ابراهیم بود» چیست؟
جابر جعفی گوید: از امام صادق - علیه السلام - درباره ی تفسیر فرمایش خدا: (و ان من شیعته لابراهیم) [1] «و همانا از پیروان او، ابراهیم بوده» سؤال نمودم.

حضرت فرمود: خداوند هنگامی كه ابراهیم را آفرید پرده از چشم او كنار زد، پس او نوری در كنار عرش دید گفت: خداوندا! این نور چیست؟

خدا فرمود: این نور محمد برگزیده ی من از میان مخلوقاتم است. آنگاه نور دیگری در كنار او مشاهده نمود گفت: خداوندا؛ این نور چیست؟

خدا فرمود: ای نور علی بن ابی طالب - علیه السلام - یاری كننده ی دین من است.

و سپس در كنار آنها سه نور دیگر مشاهده نمود سؤال كرد، خداوندا؛ این انوار چیست؟

به او خطاب شد: این نور فاطمه - سلام الله علیها - است كه محبانش را از آتش جهنم جدا ساخته و نجات دادم، و نور دو فرزندش حسن و حسین - علیهم السلام - می باشد.

حضرت ابراهیم گفت: خداوندا؛ من نه نور دیگر می بینم كه گرداگرد آنها جمع شده اند (آنها چیستند)؟

به او گفته شد: ای ابراهیم؛ اینها امامان از فرزندان علی و فاطمه - علیهماالسلام - می باشند.

حضرت ابراهیم فرمود: خداوندا، به حق این پنج نفر مرا از این نه نفر آگاه كن.

به او گفته شد: نخستین آنها علی بن الحسین سپس فرزندش محمد، و



[ صفحه 174]



فرزندش جعفر و فرزندش موسی و فرزندش علی و فرزندش محمد و فرزندش علی و فرزندش حسن و فرزندش حجت قائم - علیهم السلام - است.

حضرت ابراهیم گفت: خداوندا؛ نورهائی را می بینم كه كسی جز تو شمار وعدد آنها را نمی داند به این انوار چهارده گانه احاطه نموده اند (اینها كیانند)؟

گفته شد: ای ابراهیم؛ اینان شیعیان آنها هستند، شیعیان امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب - علیه السلام -.

حضرت ابراهیم فرمود: شیعیان آنها به چه چیز شناخته می شوند (و علامت آنها چیست)؟

گفته شد: به انجام پنجاه و یك ركعت نماز در روز، و جهر به بسم الله الرحمان الرحیم، و قنوت پیش از رفتن به ركوع (در نماز) و انگشتر را به دست راست گذاشتن.

اینجا بود كه حضرت ابراهیم فرمود: خداوندا، مرا از شیعیان امیرالمؤمنین - علیه السلام - قرار بده.

خداوندا در قرآن از این ماجرا حكایت نمود آنگاه كه فرمود: (و ان من شیعته لابراهیم) «و همانا از پیروان او، ابراهیم بود». [2] .


[1] سوره ي صافات آيه ي 83.

[2] الكنز (مخطوط): 10، البرهان: ج 4 ص 20، بحارالأنوار: ج 36 ص 151 ح 131.